Miki en Suzana: Gods liefde delen met alle mensen

Door Alfinda Herman

Miki en Suzana wonen in Jagodina, een stad in Servië die letterlijk “Grote Aardbei” betekent. Miki is daar sinds de afgelopen twee decennia predikant, en ziet dat wat begon als het stichten van een kleine gemeente met een handjevol mensen, uitgroeide tot een levendige gemeenschap. Hun kerk heeft ook een pre-school voor Roma-kinderen opgericht, waar Suzana dient als kokkin.
Miki deelde zijn ervaringen van het opgroeien als Roma-kind.

Miki

“Een van mijn grootmoeders was Servisch, dus ik zie er tamelijk gewoon uit en had gemakkelijk voor Servisch kunnen doorgaan. Maar toen ik op school zat, wisten andere mensen dat ik Roma was. Niet vanwege mijn uiterlijk, maar door hoe ik sprak. Ik was me er heel goed van bewust dat ik anders was, en ik dacht altijd dat ik minder was dan mijn Servische vrienden. Het hielp niet dat onze ouders ons nooit vertelden dat we gewaardeerd werden. Ze zeiden alleen dat we Roma zijn, en dat dit nu eenmaal zo is. Als kinderen hebben we nooit het gevoel gehad de moeite waard te zijn.

Ik had een keer een paar nieuwe schoenen en één van mijn vrienden vroeg me om hem te laten zien waar ze waren gekocht. We gingen samen naar de winkel. Daarna vroeg hij me of ik met hem mee wilde gaan naar de kerk. In eerste instantie zei ik nee, omdat mijn enige ervaring met de kerk destijds was dat het er erg streng was. Ik wilde niet gaan. Maar hij zei dat zijn kerk niet zo was, dat ze er zingen en verhalen horen uit de Bijbel. Dus ik ging uiteindelijk met hem mee en ik vond het geweldig.

We gingen naar de jeugdgroep, waar ze zich aan het voorbereiden waren op een Paasvoorstelling. Sommige kinderen waren enkele verzen uit het hoofd aan het leren die ze hardop uitspraken in het bijzijn van iedereen. De lerares vroeg mij of ik kon lezen (een veel voorkomende vraag aan Roma-kinderen), en ik zei ja, dat kan ik. Ze koos mij als een van de kinderen om een vers uit het hoofd te leren. Dat betekende veel voor mij.
Ik heb de tekst keer op keer gelezen en uit mijn hoofd geleerd, en ik heb het goed voorgedragen. Het vers ging over Jezus die voor ons aan het kruis stierf. Vanaf die tijd werd ik christen. Ik weet nu dat ik bij die eerste ontmoeting met de kerk en met God de taak kreeg om te spreken over Jezus’ werk aan het kruis, en dat dit de boodschap zal zijn die ik mijn hele leven zal uitdragen.”

Suzana
‘Ik ging naar de kerk en kreeg onderwijs op de zondagsschool. Sindsdien ben ik christen. Het feit dat ik Jezus vanaf zo’n jonge leeftijd kent, geeft me een vertrouwd gevoel erbij te horen. Hoewel ik wordt gediscrimineerd door andere mensen, weet ik dat mijn plaats veilig is in Gods gezin.”

Miki beaamt ook dat hij als christen zijn identiteit vindt: “Ik weet dat ik waardevol ben en de moeite waard, omdat ik een kind van God ben. Mijn identiteit is niet dat ik Roma ben, zelfs niet dat ik predikant ben, maar dat ik een kind van God ben.”

Bediening Miki en Suzana

Toen Miki en Suzana hun bediening in Jagodina begonnen, kregen ze veel tegenstand van de lokale bevolking. “We wisten niet zeker of deze oppositie te maken had met het feit dat we evangelische christenen zijn onder de orthodoxen, of met het feit dat we Roma zijn – misschien wel allebei. De plaatselijke krant schreef begon slechte dingen over ons schrijven die niet waar waren. We hadden ook het lokale tv-station en radiostation tegen ons, ” deelde Miki. “Maar op een dag zong een groep van ons uit de kerk Roma-aanbiddingsliederen op een evenement en iedereen vond het geweldig. We werden toen uitgenodigd om deze liedjes op tv en radio uit te voeren. De plaatselijke krant – degene die slechte dingen over ons schreef – vroeg me sindsdien regelmatig columns voor hen te schrijven. God heeft de zaken echt voor ons veranderd. “

Ethniciteit

Etnische vooroordelen zijn een reëel probleem in Servië en zelfs nog breder op de Balkan. “Het probleem zit in de mentaliteit en het is moeilijk te veranderen. We moeten manieren bedenken om meer kansen te creëren voor Roma en niet-Roma om samen tijd door te brengen,” zei Suzana. Miki en Suzana hebben goede hoop dat Gods familie een geweldige context is om dit te laten gebeuren. Ondanks de aanvankelijke tegenstand koesteren de mensen in de kerk geen bitterheid jegens hun buren. In plaats daarvan zijn ze erop gericht om hun buurtgenoten te bereiken, en niet alleen degenen die Roma zijn.

“Onze naam was vroeger ‘Jagodina Evangelical Fellowship of the Roma’. Maar we realiseerden ons dat deze naam misschien onze Servische buren verhinderden om te komen. Daarom hebben we onze naam veranderd en verwijderden de tekst ‘van de Roma’. We zien nu ook enkele Servische families naar de diensten komen. Onze kerk is nog steeds voornamelijk Roma, maar we staan open voor mensen uit elke etnische groep. We hebben allemaal het Evangelie nodig, we willen dat iedereen kan deelnemen”, aldus Miki.